บทที่ 17

ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในหัวของลอว์เรนซ์ ภาพที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ฉีกกระชากเขา เขาร้องครางแล้วทรุดลงกับพื้น

“ลอว์เรนซ์!” อัลเบอร์ต้าร้องอุทาน พรวดพราดเข้าไปประคองเขา เมื่อเห็นคิ้วที่ขมวดมุ่นและใบหน้าที่ซีดเผือดของเขา เธอก็คะยั้นคะยอ “เลิกคิดถึงมันได้แล้ว ผ่อนคลายหน่อย!”

“อัลเบอร์ต้า เขาเป็นอะไรไปครับ”...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ